Het vervoegsel ‘core’ kwam een paar jaar geleden op als term en hashtag om zeer specifieke internetniches mee te specificeren. ‘Cottagecore’, bijvoorbeeld, was een verzamelnaam voor jongeren die het stedelijke leven de rug toekeerden om in een boerderij te leven (of daarover fantaseerden). Andere voorbeelden: ‘Cluttercore’, een term voor mensen met extreem druk ingerichte huizen. Of ‘Bimbocore’, een ironische aesthetic die zich kenmerkt door glitters en roze. Iedere niche kan zich op Tiktok verenigen onder een core-vlag, hoe specifieker, hoe beter.
De laatste in een lange rij van deze nichetrends is ‘corecore’. Opvallend is dat corecore niet het doel heeft om gebruikers te verenigen of van inspirerende content te voorzien. In plaats daarvan confronteert de gemeenschap gebruikers met overconsumptie, klimaatverandering en telefoonverslaving. Corecore presenteert zichzelf als the end of the internet: de naam is een ironische grap om de oppervlakkigheid van internettrends mee bloot te stellen.
Het is een poging van een select aantal Tiktokkers om het individu te laten zien hoe we collectief in de houdgreep zitten van late stage capitalism en big tech. De video’s herinneren het individu eraan hoe ver we zijn afgedreven van dat waar het werkelijk om draait; connectie, genegenheid en kennis.
Recent ging een video van een jongetje viraal dat als een bezetene switcht tussen een videospelletje op zijn Ipad en zijn Tiktok-feed op zijn telefoon. De video is even grappige als tragisch. Een exces in een verslaafde generatie van wie de spanningsboog volledig is uitgemergeld. Zelfs een seconde wachten op zijn volgende digitale dopamineshot is het jongentje te veel. Een volger reageert: ‘Can’t wait to see this on corecoretok’.
Deze comment krijgt honderden likes, wat impliceert dat veel Tiktok-gebruikers zich bewust zijn van het Corecore schotelt ons de teloorgang van de analoge wereld voor. een wereld waarin kinderen buiten spelen en samen voetbalden in de pauzes, in plaats van eindeloos te scrollen, religieus hun snapscores bij te houden en inhoudsloze maar verslavende mobile games spelen.
Corecore’s video’s zijn deprimerend, maar ook creatief. Sommige video’s zijn ware kunstwerkjes, waarin zwarte humor en slimme editing hand in hand gaan. Corecore lijkt een manier voor jongeren om hun wanhoop over de toekomst en de wereld te verwerken de beeldtaal die ze het beste kennen. The New York Times ging zelfs zo ver corecore als een nieuwe vorm van visuele poëzie te bestempelen.
Door een cynische bril bekeken is corecore echter verre van poëzie. Eerder een paradoxaal internetfenomeen waarmee vooral gedesillusioneerde jonge mannen hun existentiële angsten aan de wereld opdringen. De trend toont dat internetgebruikers compleet gedissocieerd zijn van het ‘echte’ leven. We consumeren en kopen online als zombies, ook al weten we dat de wereld en wijzelf, daaraan kapot gaan. Daar reflecteren we dan weer op door de misère in nihilistische video collages te vatten. De ironie waarin een dubieus Chinees platform wordt gebruikt om tegen het kapitalisme en (over)consumptie te agiteren, ontgaat de makers niet. In sommige video’s dragen de makers zichzelf voor als martelaars: ze maken Tiktok-content om hun verslaafde leeftijdsgenoten ervan te overtuigen de app te verwijderen.
Je kunt corecore daarmee óók beschouwen als een wanhopige poging tot zelfregulatie; de gebruikers van Tiktok keren zich tegen het platform zelf. Maar zoals de meeste corecore gebruikers laten doorschemeren, is het eigenlijk al te laat. Onze overheden hebben manipulatieve social media bedrijven vrij spel gegeven en nu is iedereen verslaafd. Een destructieve vorm van overconsumptie woekert op globale schaal. En nu hebben overprikkelde, moedeloze jongeren zichzelf opgesloten Plato’s grot. Ze zijn zich ervan bewust dat ze naar een schaduwspel staren, maar ze zijn te gedesillusioneerd om de buitenwereld in te treden.
