De Australische horrorfilm Talk To Me ontving lovende kritieken en al een week na haar nationale première werd een vervolg aangekondigd. Kan de nieuwste horrorfilm uit de A24-stal de hype waarmaken?
Stervende kangoeroe
Het Australische karakter van Talk To Me komt direct naar voren wanneer hoofdpersonage Mia (Sophie Wilde) een stervende kangoeroe op de weg vindt; een onheilspellende voorbode. De volgende dag is ze bij een seance waarbij een groep jongeren een gebalsemde hand van een medium gebruiken om met doden te communiceren. Niet veel later roepen de jongeren per ongeluk een demon op. Hoewel de opzet niet origineel is, weet Talk To Me direct een eigenzinnige, sinistere sfeer neer te zetten.
Dat lukt mede door haar weergave van de Australische jongerencultuur. Waar de tieners in Amerikaanse horrorfilms vaak geconstrueerd overkomen, daar schetsten schrijvers/regisseurs Danny en Michael Philippou een overtuigend maar grimmig beeld van Gen Z; een telefoonverslaafde generatie die alles doet voor een volgend dopamineshot. De eenzame maar warme Mia steekt af tegen haar egocentrische leeftijdsgenoten. De Philippou-broers vonden hun faam op Youtube en geven middels hun debuutfilm af op een klimaat waarin jonge makers vooral vanuit sensationeel oogpunt geobsedeerd zijn door het bovennatuurlijke.
Psychotische nachtmerrie
Halverwege komt Talk To Me met een choquerende scene die zelfs voor horrorveteranen slikken zal zijn. Vanaf dat punt verandert de film in een psychotische nachtmerrie, waarin tedere momenten tussen Mia en haar vrienden omslaan in angstaanjagende confrontaties met schimmen uit het dodenrijk. Net als in The Babadook (waar Danny Philippou bij betrokken was) is de horror een metafoor voor Mia’s onvoorspelbare rouwproces. Haar psychologische toestand echoot door in de cinematografie: de wereld om haar heen is donker en onttrokken van kleur. Talk To Me is beduidend minder ambigue en complex dan andere A24-films als Hereditary en
Midsommar maar daarmee niet minder effectief. Integendeel, de Philippou-broers werken op kleine schaal en bouwen de spanning beheerst op, met een aantal doodenge scenes tot gevolg. Helaas verloochent de film in het slot haar eigen less is more-principe ten behoeve van een (reeds aangekondigd) vervolg. Talk To Me is een naargeestig en pretentieloos griezelfestijn dat tevens werkt als metafoor voor complexe rouw. Net als de demonen die de jongeren oproepen, kruipt de film onder je huid en blijft daar nog tot lang na je bioscoopbezoek rondwaren.